รีบทำ ถ้าอยากทำ (โดยไม่ต้องคิดเงื่อนไขก่อน ไว้แก้กันไประหว่างทำ)

ต้นไม้แก่ ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย
เมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่า น้ำฝนมีอยู่น้อย กลัวว่ามันคงจะไม่พอ …ให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ

วันต่อมา…
เมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิม มันน้อยไป จึงไม่พร้อมที่จะให้…!!!
เมฆก้อนน้อยจึงเดินทางและพยายามสะสมฝน เพื่อที่จะให้มันมากพอ…!!! พอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ

เมื่อมีปริมาณมากพอ เมฆน้อยจึงกลับมา…
แต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซากต้นไม้แก่ที่ตายแล้ว…!!!

เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้แล้วถามว่า…ทำไม ?
ความพยายามของฉันไม่มีค่าเลยเหรอ…!?!
ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้จึงได้แหงนหน้า…….. แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า…

การที่เราจะให้อะไร? แก่ใครสักคนที่เรารัก…
มันไม่ต้องรอให้มากพอหรือรอความพร้อมอะไรหรอก
ให้เท่าที่มี…..ก็ทำให้คนรับชื่นหัวใจได้…..
ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข !!!

อย่าไปรอให้รวย !!! ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
อย่าไปรอให้พร้อม !!! ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
เพราะคนที่เรารัก…..อาจไม่มีเวลามากพอที่รอเรา !!!
แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป เขาฝากบอกเธอไว้ว่า
ถ้าเห็นเธอผ่านมา ให้บอกเธอว่า..เขารักเธอ
เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝนอย่าง
ไม่ขาดสาย..ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็น
อีกต่อไป..ตลอดกาล !!!

บทความนี้เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน ซึ่งเป็นดารา
ตลกที่โด่งดัง เขาเขียนขึ้นในวันที่ 11 กันยายน 2001
(ตึกเวิรด์เทรดถล่ม)หลังจากที่ทราบว่าภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย..!!!.

ทำ..ในสิ่งที่อยากจะทำ !!!
ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง…!!!
เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ ครอบครัวเรากลับเล็กลง…!!!
เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง…!!!
เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น…!!!
เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า……………..
แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น…!!!
เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงในหัวใจ
กลับไม่อาจสัมผัสถึง…!!!

เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง…!!!
เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพแย่ลง…!!!
ทุกวันนี้ ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คน
แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น

ดังนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเรา…
อย่าเก็บของดี ๆ ไว้โดยอ้างว่าเพื่อใช้โอกาสพิเศษ…!!!
เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือโอกาสที่พิเศษสุดแล้ว…!!!
จงแสวงหา…การหยั่งรู้ !!!

จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่
โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก
จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง คนที่รักให้มากขึ้น
กินอาหารให้อร่อย….ไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป

ชีวิตคือ โซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข
ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด…!!!
เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย
น้ำหอมดี ๆ ที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้

เอาคำพูดที่ว่า “สักวันหนึ่ง……” ออกไปเสียจากพจนานุกรม
บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรารักพวกเขาเหล่านั้น แค่ไหน !
อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตาม…..
ที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น
ทุกวัน..ทุกชั่วโมง..ทุกนาที มีความหมาย…
เราไม่อาจรู้เลยว่าเมื่อไร? มันจะสิ้นสุดลง !
และเวลานี้…………

ให้คนที่คุณรักอ่าน แล้วคิดว่า  “สักวันหนึ่งค่อยส่ง” ละก้อ…! คุณอาจจะไม่มีโอกาสนั้นก็ได้ !?!