ความรักกับการรอคอย

ความรักกับการรอคอย

ทหารหนุ่มคนหนึ่งหลงรักเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์
แม้เขาจะรู้ว่าตัวเองต่ำต้อย แต่ก็ยังอุตส่าห์รวบรวมความกล้าเพื่อเข้าไปบอกองค์หญิงว่าเขารักเธอมากมายเพียงใด

องค์หญิงได้ยินดังนั้น จึงตอบกลับไปแบบทีเล่นทีจริงว่า
”หากท่านสามารถนั่งรอข้าอยู่ตรงนี้เป็นเวลา 100 วัน 100 คืนได้ข้าจะยอมเป็นของท่านตลอดไป”

ทหารหนุ่มยอมรับข้อเสนอโดยไม่มีเงื่อนไข
แล้วก็เฝ้ารอคอยอยู่ตรงนั้น
วันแล้ววันเล่า....
คืนแล้วคืนเล่า ....

ท่ามกลางสายลมที่พัดบาดผิว
ท่ามกลางพายุฝนพัดกระหน่ำ
ท่ามกลางความหนาวเหน็บของหิมะ

วันแล้ววันเล่า...
คืนแล้วคืนเล่า....
โดยมีเจ้าหญิงคอยเฝ้าดูเขาอยู่ในความทุกข์ทรมานเช่นนั้นตลอดเวลา
เธอแอบเห็นเขาร้องไห้ แต่จะด้วยเหตุใดนั้น ไม่อาจคาดเดา

จนกระทั่งในคืนที่ 99 อีกเพียงคืนเดียวเท่านั้น
ทหารหนุ่มลุกขึ้นยืน หยุดร้องไห้ แล้วหันหลังเดินจากไป โดยไม่พูดอะไรกับองค์หญิงแม้เพียงคำเดียว....

ตอนจบของเรื่องนี้ ทิ้งไว้เป็นปริศนา ...ให้เพื่อน ๆ คิดกันต่อสิคะ  เพราะเหตุใด

“เวลา” เป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ทุกอย่าง...โดยเฉพาะความรัก
แต่ความอดทนอยู่คู่กับความรักไม่ได้ ความเข้าใจต่างหากที่ควรเคียงคู่กันไป

บางที...ความรักของเธอกับเขาอาจจะเหมือน “นาฬิกาทราย “
เมื่อฝ่ายหนึ่งเริ่มใจหมดรัก อีกฝ่ายหนึ่งกลับรักหมดใจ

หรือบางที...ทหารหนุ่มอาจแค่ตั้งใจแสดงให้เห็นว่าเขารักองค์หญิงมากเพียงใด...แต่ไม่ได้หวังจะครอบครอง
หรือบางที เขาอาจจะเสียใจที่องค์หญิงไม่เห็นค่าความรักที่เขามีให้ ซ้ำยังทำร้ายย่ำยีอย่างเย็นชา จึงตัดใจเดินจากไป

ความรัก เป็นสิ่งที่ออกแบบไม่ได้
ความรัก เป็นเรื่องที่บังคับใจกันไม่ได้
ความรัก ที่บริสุทธิ์ คือ การให้โดยที่ไม่หวังว่าจะได้อะไรตอบแทน

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ผู้ที่ให้มักจะหวังอยู่ลึกๆ ที่จะได้ความรักเป็นสิ่งตอบแทน..เสมอ

บางที ในตอนจบของเรื่อง องค์หญิงอาจเป็นฝ่ายที่ต้องเสียใจ
เพราะตระหนักว่าไม่เคยมีใครรักเธอมากมายถึงเพียงนี้

แต่....เธอก็เสียเขาไปแล้ว อย่างไม่มีวันกลับมา