ความสุข ความเศร้า ความรู้ ความรัก

ความสุข ความเศร้า ความรู้ ความรัก

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ...
          มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน
          ทั้งความสุข ความเศร้า ความรู้และอื่นๆ รวมทั้งความรัก

          วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม
          ดังนั้นทั้งหมดจึงเตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ
          ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะ
          ความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้าย

    เมื่อเกาะเกือบจะจมแล้วความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ
    ความรวยแล่นเรือผ่าน ความรวยตอบว่า...
    “ไม่ได้หรอกฉันรับเธอไม่ได้ เพราะเรือฉันน่ะ เต็มไปด้วยทองและเงินแล้วมันไม่มีที่ให้คุณ”

          ความรักจึงตัดสินใจจะถามความเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วยเรือลำงาม
          “ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย”
          “ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรักคุณน่ะเปียก อาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย”
 
        ความเศร้าได้พายเรือผ่านมา
        ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก
        ความเศร้าตอบว่า
        “โอ้ความรักฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ”

        ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน
        แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรัก เพราะมัวแต่กำลังสุข

    ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง”
    เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง
    ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมากจนลืมถามชื่อว่าใครเป็นผู้ใจดีคนนั้น
    เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา
         
        ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อคนแก่คนนั้นความรักจึงถามความรู้และคนแก่คนอื่นๆ
        “ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน” ความรู้ตอบว่า “เวลา”
         
      ความรัก “แต่ทำไมเวลาจึงช่วยฉันล่ะ ?”
      ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเอง แล้วตอบความรักว่า
      “ก็เพราะว่ามีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่าความรักยิ่งใหญ่แค่ไหนน่ะสิ”