ข้อคิด...แปลกแต่จริง

ข้อคิด...แปลกแต่จริง

เรามีตึกสูงขึ้น(มากๆ)แต่ความอดทนอดกลั้นกลับต่ำลงทุกที

เรามีถนนกว้างขึ้น แต่มุมมองของคนกลับหดแคบลง

เรามีเงินทองใช้จ่ายกันมากขึ้น แต่การช่วยเหลือเจือจุนเพื่อนมนุษย์กลับน้อยลง

เรามีสิ่งที่ซื้อหาไว้มากมายก่ายกอง แต่กลับหาความสุขจากมันได้น้อยลง

เรามีบ้านหลังใหญ่ขึ้น แต่ความเป็นครอบครัวกลับน้อยลง

เรามีความสะดวกสบายมากขึ้น แต่มีเวลาอยู่กับมันน้อยลง

เรามีการศึกษามากขึ้น แต่จิตสำนึกกลับยิ่งตกต่ำลง

เรามีความรู้เพิ่มพูนมากขึ้น แต่การตัดสินใจกลับไร้เหตุผล

เรามีผู้เชี่ยวชาญเต็มบ้านเต็มเมือง แต่ปัญหามิได้น้อยลง

เรามีระบบการแพทย์ที่ก้าวหน้า แต่มีสุขภาพที่ย่ำแย่ลง

เราแข่งขันสะสมวัตถุ แต่กลับลดคุณค่าของมนุษย์ลง

เราพูดถึงสันติภาพกันมาก แต่กลับรักกันน้อยลง

เรารู้จักรักษาชีพ แต่ไม่รู้คุณค่าของชีวิต

เรามีชีวิตที่ยืนยาวขึ้น แต่คุณค่าของชีวิตกลับไม่เพิ่มพูน

เราเดินทางไปกลับดวงจันทร์ได้สำเร็จ แต่กลับมีปัญหาเพียงแค่เรื่องข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านใหม่ๆ

เราพิชิตจักรวาลนอกโลก แต่เข้าไม่ถึงจิตใจเพื่อนมนุษย์และตนเอง

เราสามารถกำจัดมลพิษทางอากาศ แต่กลับสร้างมลพิษทางด้านจิตใจและจิตวิญญาณ

เราสามารถแยกสลายอะตอมได้สำเร็จ แต่ล้มเหลวที่จะสลายความอิจฉาริษยาของตนเอง

เรามีบ้านที่วิจิตรพิสดารมากขึ้น แต่ครอบครัวที่อาศัยอยู่ด้วยกันนั้นกลับแตกสลายลงทุกที

แล้วอย่างนี้จะเรียกว่าก้าวหน้า หรือล้าหลังดี..???