สัญญาประกันภัยค้ำจุน

สัญญาประกันภัยค้ำจุนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 887 มีภัยที่ผู้รับประกันภัยรับเสี่ยง คือ วินาศภัยอันเกิดขึ้นแก่บุคคลภายนอกซึ่งผู้เอาประกันภัยจะต้องรับผิดชอบ บุคคลภายนอกผู้ต้องเสียหายจึงมีสิทธิที่จะได้รับค่าสินไหมทดแทนตามสัญญาประกันภัยค้ำจุนจากผู้รับประกันภัยโดยตรงตามมาตรา 887 วรรคสอง ซึ่งมีอายุความ 2 ปี นับแต่วันเกิดวินาศภัย ตามมาตรา 882

แต่บุคคลผู้ต้องเสียหายยังคงมีสิทธิที่จะเรียกให้ผู้เอาประกันภัยชดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่ตนได้ตามมูลหนี้เดิม ซึ่งหากเป็นมูลละเมิดก็จะมีอายุความ 1 ปี นับแต่วันที่ผู้ต้องเสียหายรู้ถึงการละเมิดและรู้ตัวผู้จะพึงต้องใช้ค่าสินไหมทดแทนตามมาตรา 448 วรรคหนึ่ง ซึ่งสั้นกว่าอายุความตามมาตรา 882

มูลหนี้ละเมิดที่ผู้เอาประกันภัยก่อให้เกิดขึ้นแก่ผู้ต้องเสียหายมีความสัมพันธ์กับสัญญาประกันภัยค้ำจุน แต่อายุความต้องแยกจากกัน จึงอาจเกิดกรณีที่มูลหนี้ละเมิดขาดอายุความแล้ว แต่สัญญาประกันภัยค้ำจุนยังไม่ขาดอายุความก็ได้

เมื่อความรับผิดของผู้รับประกันภัยค้ำจุนเกิดขึ้นนับแต่วันเกิดวินาศภัย แม้ต่อมาจะขาดอายุความละเมิดผู้รับประกันภัยก็จะยกอายุความละเมิดมาปฏิเสธไม่จ่ายค่าสินไหมทดแทนหาได้ไม่