คำสอนมีค่า....เหมือนเพชร

ในสมัยโบราณ คนเร่ร่อนเผ่าหนึ่งบูชาเทพเจ้าประจำเผ่า ตกเย็นพวกเขามากางกระโจมนอนรุ่งขึ้นก็เก็บกระโจมแล้วขี่ม้าดินทางต่อไปเป็นอย่างนี้ประจำ จนกระทั่งเย็น
วันหนึ่งมีพายุพัดอื้ออึงตอนที่กำลังสวดมนต์บูชาเทพเจ้า หัวหน้าเผ่าบอกว่าตั้งใจฟังให้ดี เทพเจ้ากำลังปรากฎองค์และบอกขุมทรัพย์ให้เรา ทุกคนนิ่งฟังกันใหญ่ ปรากฏว่ามีเสียง
ดังกึกก้องออกมาจากกลุ่มฝุ่นฟุ้ง เข้าใจว่าเป็นเสียงเทพเจ้าเพราะไม่มีคนอยู่แถวนั้น เสียงนั้นบอกว่า “สูเจ้าทั้งหลายตั้งใจฟังให้ดี พรุ่งนี้สูเจ้าทั้งหลายเดินทางไปพบก้อนกรวดที่ใดให้เก็บใส่กระเป๋าที่อานม้า เมื่อทำอย่างนี้แล้วสูเจ้าจะทั้งดีใจและเสียใจ”
          เทพเจ้าพูดเป็นปริศนาว่าจะทั้งดีใจและเสียใจ จากนั้นเสียงก็เงียบไป พายุสงบ คนที่ฟังรู้สึกผิดหวัง แทนที่เทพเจ้าจะบอกขุมทรัพย์กลับบอกให้เก็บก้อนกรวด
          รุ่งขึ้นพวกเขาเดินทางไปไหนเจอก้อนกรวดก็เก็บอย่างเสียไม่ได้ เก็บบ้าง ไม่เก็บบ้าง พอตกตอนเย็นมาประชุมพร้อมกันเพื่อไหว้เทพเจ้า นึกได้ว่าเมื่อคืนวานเทพเจ้าสั่งให้เก็บก้อนกรวด ลองดูซิว่าใครเก็บมาได้เท่าไร พวกเขานำเอาถุงมาวางลงแล้วล้วงเข้าไปข้างใน กำสิ่งที่เข้าใจว่าเป็นก้อนกรวดออกมาแล้วก็แบมือออก พวกเขาดีใจมากที่เห็น
ก้อนกรวดกลายเป็นเพชร แต่เสียใจที่เก็บมาน้อยไปหน่อย

==
" มีคนกลุ่มหนึ่งในสมัยโบราณที่เรียกกันว่า นอร์แมด คือชนเผ่าเร่ร่อนที่เดินทางบนหลังม้าไปเรื่อยๆ พวกเขานับถือเทพเจ้าประจำเผ่า คืนหนึ่งขณะที่พวกเขากำลังประชุมทำพิธีบูชาเทพเจ้าอยู่นั้น ก็มีลมพัดอื้ออึงมาพร้อมกับมีแสงสว่างเจิดจ้ามาก จากนั้นก็มีเสียงพูดดังก้องออกมา ชนเผ่าเร่ร่อนรู้ทันทีว่าเทพเจ้าประจำเผ่า ที่พวกเขาเฝ้ากราบไหว้บูชาได้มาโปรดแล้ว พวกเขาหวังว่าจะได้รับข่าวสารจากสวรรค์ที่มีค่าอย่างยิ่ง

เสียงดังก้องนั้นมีบัญชาว่า "สูเจ้าทั้งหลาย เรามีเรื่องอะไรจะสั่งให้เจ้าทำตาม นั่นคือเมื่อออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า หากสูเจ้าพบก้อนกรวดในระหว่างทางจงเก็บใส่กระเป๋าที่ผูกติดกับอานม้าไว้ แล้วคืนพรุ่งนี้เจ้าจะทั้งดีใจและเสียใจ"

ว่าดังนี้แล้วเสียงนั้นก็เงียบหายไป ประชาชนที่มาชุมนุมต่างรู้สึกผิดหวัง ต่างบ่นว่าเทพเจ้าน่าจะมีคำแนะนำที่จะทำให้ร่ำรวยขึ้นอย่างรวดเร็ว เทพเจ้ากลับมาสั่งให้เก็บก้อนกรวดซึ่งเป็นงานไร้สาระน่าเบื่อ อย่างไรก็ตาม เมื่อออกเดินทางกันต่อไปในวันรุ่งขึ้น พวกเขาก็เก็บก้อนกรวดอย่างเสียไม่ได้
เมื่อถึงที่พักในค่ำวันนั้น แต่ละคนเปิดกระเป๋าของตนออกมาดู แล้วให้รู้สึกประหลาดใจที่พบว่าก้อนกรวดในกระเป๋า เหล่านั้นกลายเป็นเพชร พวกเขาดีใจที่ก้อนกรวดกลายเป็นเพชร แต่เสียใจที่เก็บมาน้อยไปหน่อย "